ប្រវត្តិរូបអតីតអ្នកបកប្រែសារ
ប្រវត្តិរូបអតីតអ្នកបកប្រែសារ នៅវរសេនាធំ៦២ កងពល១៦៤ ក្នុងរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យម្នាក់ ឈ្មោះ ហ៊ីង អ៊ុច។[1] អ៊ុច ភេទប្រុស មានអាយុ ៥០ឆ្នាំ (គិតក្នុងឆ្នាំ២០០៧) រស់នៅភូមិអន្លង់ពួក ឃុំតាសាញ ស្រុកសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបង និងមានស្រុកកំណើតនៅភូមិទឹកចេញ ឃុំត្រពាំងរាំង ស្រុកឈូក ខេត្តកំពត។ អ៊ុច មានឪពុកឈ្មោះ ប៊ុន, ម្ដាយឈ្មោះ ញិល (ស្លាប់ក្រោយឆ្នាំ១៩៧៩) និងមានបងប្អូន ៩នាក់ ដោយគាត់ជាកូនទី៤។ អ៊ុច មានប្រពន្ធឈ្មោះ មុត ម៉ៅ មានអាយុ ៤៧ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិប្រគៀប ឃុំត្រពាំងធំ ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ និងមានកូនបីនាក់ ក្នុងនោះស្រីពីរនាក់។
នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ អ៊ុច រៀននៅសាលាវត្តចក។ នៅដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ បន្ទាប់ពីមានរដ្ឋប្រហារនៅទីក្រុងភ្នំពេញ អ៊ុច បានឈប់រៀន និងក្រោយមក អ៊ុច បានបួសនៅវត្តចក អស់រយៈពេលមួយវស្សា។ នៅឆ្នាំ១៩៧៣ អ៊ុច បានសឹក និងស្ម័គ្រចិត្តចូលបម្រើកងទ័ពចលនាខ្មែរក្រហម នៅស្រុកឈូក ជាមួយមិត្តភ័ក្តជាច្រើននាក់ផ្សេងទៀត មានដូចជាឈ្មោះ ម៉ើយ ជាដើម។ បន្ទាប់ពី អ៊ុច ធ្វើជាកងទ័ពស្រុកអស់រយៈពេលពីរខែ អ៊ុច បានចូលជាកងទ័ពតំបន់៣៥ ដោយបានរៀនយុទ្ធសាស្ត្រ អស់រយៈពេលជិតបួនខែ។ នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧៣ អ៊ុច បានចូលជាកងទ័ពវរ២៥ វរសេនាតូច៣៧០ វរសេនាធំ១៣ កងពលលេខ៣ ភូមិភាគនិរតី។ អ៊ុច ធ្វើជានីរសារឲ្យប្រធានកងរយ ឈ្មោះ ទុន នៃវរ២៥ ក្រោមបញ្ជាឈ្មោះ សុន ជាមេបញ្ជាការ នៃវរសេនាតូច៣៧០, ឈ្មោះ ម៉េង ប្រធានវរសេនាធំ១៣, និងឈ្មោះ មុត ប្រធានកងពលលេខ៣។
បន្ទាប់មកពីឆ្នាំ១៩៧៣ ដល់ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៤ អ៊ុច ឈរជើងនៅខាងត្បូងទីក្រុងភ្នំពេញ ត្រង់ម្តុំកន្តួតទឹកថ្លា ដោយប្រយុទ្ធជាមួយកងទ័ព លន់ នល់។ ក្រោយមក អ៊ុច ផ្លាស់ទៅឈរជើងនៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ត្រង់ចំណុចបន្ទាយលង្វែក, ម្តុំពាមឈើ, ម្តុំព្រៃមូល និងសាលាលេខ៥ ខាងត្បូងភូមិព្រិច។ ក្រោយមក អង្គភាពរបស់អ៊ុច បានប្រយុទ្ធនិងដណ្តើមកាន់កាប់ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង និងបន្ទាយលង្វែក។ នៅខែតុលា ឆ្នាំ១៩៧៤ អង្គភាពរបស់អ៊ុច ត្រូវផ្លាស់ទៅឈរជើងនៅខេត្តកំពង់ស្ពឺ ម្តុំកំបូល និងបន្តវាយលុកទីក្រុងភ្នំពេញ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៥ បន្ទាប់ពីកងទ័ពខ្មែរក្រហមចូលទីក្រុងភ្នំពេញ កងពលលេខ៣ ដែលឈរជើងនៅម្តុំពោធិ៍ចិនតុង ត្រូវបញ្ជូនទៅប្រយុទ្ធនៅបន្ទាយដោះកញ្ជរ ដែលគ្រប់គ្រងដោយកងទ័ព លន់ នល់។ បន្ទាប់ពីកងទ័ពខ្មែរក្រហមគ្រប់គ្រងបានបន្ទាយដោះកញ្ជរ កងពលលេខ៣ ត្រូវបញ្ជូនទៅកំពង់សោម និងឈរជើងនៅឆ្នេរអូរឈើទាល។ នៅទីនោះ កងវរសេនាតូច ត្រូវការពារឆ្នេរសមុទ្រ និងដាំបន្លែបង្ការសម្រាប់ហូបប្រចាំថ្ងៃ។
នៅឆ្នាំ១៩៧៦ អង្គភាព៣៣០ ដែល អ៊ុច ធ្វើការត្រូវផ្លាស់ទៅឈរជើងនៅកោះរ៉ុង។ កងពលលេខ៣ ត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរទៅជាកងពលលេខ១៦៤ ដោយមានវរសេនាធំ៦១, វរសេនាតូច៣៧០ និងអនុសេនាតូច៣។ អ៊ុច ធ្វើការក្រោមបញ្ជាអនុសេនាតូច៣ ដោយមានប្រធានអនុសេនាតូច ឈ្មោះ កុសល, ប្រធានអនុសេនាធំ ឈ្មោះ សាធ, ប្រធានវរសេនាតូច ឈ្មោះ យាន, និងប្រធានវរសេនាធំ៦១ ឈ្មោះ សុន។
នៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៧៦ អ៊ុច ត្រឡប់មកកំពង់សោមវិញ និងឈរជើងនៅអាកាសយានដ្ឋានកងកេង ដោយធ្វើស្រែចម្ការ អស់រយៈពេលបីខែ។ បន្ទាប់មក អ៊ុច ចូលធ្វើជាកងទ័ពពិសេស និងប្រចាំការនៅចម្ការកៅស៊ូ ស្ទឹងហាវ និងត្រូវបានអង្គការខ្មែរក្រហមបញ្ជូនទៅហ្វឹកហ្វឺនដោយថ្មើរជើង និងរៀននៅកន្លែងបច្ចេកទេសយោធា ក្នុងខេត្តកោះកុង។
អំឡុងខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩៧៧ អ៊ុច ត្រូវអង្គការផ្លាស់ចេញពីកងទ័ពពិសេសទៅប្រចាំការនៅកោះតាង ដោយធ្វើជាអ្នកបកប្រែសារ នៅបញ្ជាការវរសេនាធំ៦២។ មុនពេលបកប្រែ អ៊ុច បានរៀនជាមួយគ្រូពីរនាក់ អស់រយៈពេលពីរសប្តាហ៍ ដែលមកពីកោះពូលូវ៉ៃ និងម្នាក់ទៀតមកពីខាងចំការដូងរាម។ អ៊ុច ត្រូវបកប្រែសារពីលេខសម្ងាត់ទៅជាអក្សរ ដែលបញ្ជូនមកកោះតាង ពីខាងកោះពូលូវ៉ៃចាស់, កោះពូលូវ៉ៃថ្មី, កោះព្រីង, តាមរយៈទូរលេខ។ អ៊ុច និយាយថា គាត់ត្រូវធ្វើការពីព្រឹករហូតដល់ពាក់កណ្ដាលអធ្រាត្រ ឬទល់ភ្លឺ ដោយមានតែគាត់ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះធ្វើជាអ្នកបកប្រែសារ។ ចំណែកអ្នកកាន់ទូរលេខ មានរហូតទៅដល់បួននាក់។ បន្ទប់បកប្រែ គឺមានតែទូរស័ព្ទមួយគ្រឿងសម្រាប់ទាក់ទង ដែលនៅរំលងមួយបន្ទប់ពីបន្ទប់របស់មេបញ្ជាការ ចំណែកបន្ទប់កណ្ដាលគឺបន្ទប់របស់នីរសារ។ អ៊ុច ចាំថាបន្ទាប់ពីបកប្រែសាររួច គាត់ត្រូវបញ្ជូនទៅកាន់អ្នកកាន់ទូរលេខ ដែលមានចម្ងាយពីបន្ទប់របស់គាត់ប្រហែលជាង៥០ម៉ែត្រ។ អ្នកកាន់ទូរលេខ និងវិទ្យុ មានឈ្មោះ ស៊ន, រ៉ន និង ទិត ថោន ដែលជាអ្នកកាន់តេអូ។ ចំណែកនៅខាងស្ទឹងហាវ មានឈ្មោះ ម៉ាន និងនៅទីតាំងផ្សេងទៀត អ្នកកាន់តេអូ មានឈ្មោះ រី, និង លុន ដែលជាអ្នកចុចទូរលេខ និងមានអាយុក្មេងជាងអ៊ុច។ នៅកោះតាង ខាងលើបន្ទប់ការងាររបស់អ៊ុច គឺមានឧបករណ៍រ៉ាដាមួយគ្រឿង សម្រាប់ទាក់ទងទៅខាងបូកគោ ដែលមានឈ្មោះ អ៊ុក ណង ជាអ្នកកាន់តេអូ។ ការងាររបស់អ៊ុច គឺបកប្រែសារ ដែលភាគច្រើនទាក់ទងនឹងសភាពការណ៍ប្រចាំថ្ងៃនៅតាមមុខសញ្ញាផ្សេងៗ ដូចជាស្ថានភាពជុំវិញកោះ, ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ, ការដាំដុះ និងសុខភាព ដោយសារនៅតាមកោះ កងទ័ពភាគច្រើនមានបញ្ហាជំងឺគ្រុនចាញ់។ ក្រៅពីបកប្រែសារ អ៊ុច ត្រូវទៅជីកដី និងវាយកម្ទេចថ្ម សម្រាប់ធ្វើលេណដ្ឋាន។ ដោយឡែកអំពីការហូបចុក គឺអង្គភាពរបស់អ៊ុច ទទួលបានស្បៀងពីខាងកងពល។ នៅពេលធ្វើការនៅកោះតាង អ៊ុច និយាយថាមានទូកនេសាទថៃ និងទូកជនភៀសខ្លួនវៀតណាមឆ្លងកាត់ ដែលត្រូវបានកងទ័ពខ្មែរក្រហមចាប់និងបញ្ជូនទៅឃុំឃាំងនៅខាងកងពល ដូចជានៅកំពង់ផែរាម ឬកំពង់ផែអូរឈើទាល។
នៅដើមឆ្នាំ១៩៧៩ បន្ទាប់ពីរបបខ្មែរក្រហមដួលរលំ អ៊ុច បានរត់គេចខ្លួនពីកំពង់សោមទៅស្រែអំបិល នៅខេត្តកោះកុង។ នៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩៧៩ អ៊ុច បានភៀសខ្លួនទៅនៅជំរុំក្នុងប្រទេសថៃ និងធ្វើជាគ្រូបង្រៀនមួយរយៈពេលខ្លី។ នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំដដែល អ៊ុច បានត្រលប់មកប្រទេសកម្ពុជា និងរស់នៅស្រុកសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបង។ នៅឆ្នាំ១៩៨៥ អ៊ុច បានរងគ្រោះដោយសារគ្រាប់មីន នៅពេលធ្វើជាអនុច្រក៤០០ ជាប់ជាមួយព្រំដែនប្រទេសថៃ។ ជាចុងក្រោយ អ៊ុច យល់ថារបបខ្មែរក្រហម បានធ្វើឲ្យគាត់ព្រាត់ប្រាសឪពុកម្ដាយ ចំណែកប្រទេសជាតិត្រូវហិនហោច និងបន្សល់ទុកគ្រាប់មីនជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់គាត់ និងអ្នកជំនាន់ក្រោយ៕
អត្ថបទដោយ ស្រ៊ាង លីហួរ
[1] ឯកសារលេខ BBI០០៥៦. (២០០៧). សម្ភាសជាមួយ ហ៊ីង អ៊ុច ដោយ ឡុង ដានី នៅថ្ងៃទី២៨ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០០៧. មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា.