(តាកែវ) ទូច សារិន អាយុ៦១ឆ្នាំ រស់នៅភូមិគុស ឃុំញ៉ែងញ៉ង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។ សារិន មានម្ដាយឈ្មោះ អ៊ុត សែ ហើយឪពុកឈ្មោះ ទូច ឆាយ។ នៅក្នុងគ្រួសារ សារិន គឺជាកូនស្រីពៅ រស់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយ ហើយបងៗរបស់គាត់ រៀបការនិងរើទៅរស់នៅកន្លែងផ្សេង។ ក្នុងចំណោមបងប្អូនទាំងអស់ដែលមានគ្រួសារ មានបងប្រុសម្នាក់ផ្លាស់ប្ដូរទីលំនៅទៅខេត្តកោះកុង ហើយក្រោយមកឮដំណឹងថាក្រុមគ្រួសារនោះត្រូវអង្គការសម្លាប់ចោលទាំងអស់។ ក្រៅពីនោះ សារិន បាត់បង់បងប្អូន ២នាក់បន្ថែមទៀត។

កាលពីក្មេង សារិន មិនដែលបានចូលរៀននោះទេ ព្រោះប្រទេសមានសង្គ្រាមជាបន្តបន្ទាប់ ហើយគ្រួសារសារិន ត្រូវរត់គេចខ្លួនចូលក្នុងលេណដ្ឋាន ដើម្បីគេចពីគ្រាប់បែក។ នៅឆ្នាំ១៩៧៤ បន្ទាប់ពីស្ថានការណ៍ល្អប្រសើរឡើងវិញ សារិន នៅតែមិនបានចូលរៀនដដែល ព្រោះគាត់ត្រូវនាំប្អូនៗទៅរកអាហារមកផ្គត់ផ្ដង់គ្រួសារ។ និយាយដល់ចំណុចនេះ សារិន បានពោលថា “កើតមកមួយជាតិនេះ មិនបានចូលសាលារៀន ព្រោះប្រទេសមានសង្គ្រាមរហូត”។

ចូលដល់ឆ្នាំ១៩៧៥ អង្គការបានចាត់តាំង សារិន ឲ្យចូលក្នុងកងកុមារ និងរៀនអក្សររយៈពេលមួយម៉ោង នៅពេលថ្ងៃត្រង់។ សារិន រៀននៅក្រោមដើមឈើបានត្រឹមតែរយៈពេល២០ថ្ងៃ  ចេះត្រឹមព្យញ្ជនៈ៣៣តួ ទើបអង្គការចាប់ផ្ដើមឲ្យគាត់ឈប់រៀន និងចេញធ្វើការងារជាប់រហូតតែម្ដង។ នៅក្នុងកងកុមារ  ការងាររបស់ សារិន គឺជីកប្រឡាយ រែកដីក្បែរផ្លូវលេខ៣១ ជិតថ្នល់។ ពេលធ្វើការងារ សារិន បានឃើញប្រជាជនជម្លៀសតាមផ្លូវ និងចូលទៅរស់នៅក្នុងភូមិមួយចំនួន។

ក្រោយមក នៅពេលដែល សារិន មានអាយុច្រើនបន្តិច អង្គការបានចាត់តាំងគាត់ឲ្យចូលក្នុងកងនារី។ នៅក្នុងកងនារី សារិន ត្រូវធ្វើការងារស្ទូង ដក នៅរដូវធ្វើស្រែ និងលើកភ្លឺ, ជីកប្រឡាយ០៨ និងធ្វើស្រូវនៅរដូវប្រាំង។ នៅពេលធ្វើការងារ ក្រុមរបស់សារិន ត្រូវផ្លាស់ទីពីភូមិមួយទៅភូមិមួយទៀត និងចេញពីឃុំត្រាំកក់ ទៅឃុំត្រពាំងធំ។ ក្រៅពីការងារខាងលើ សារិន ត្រូវទៅធ្វើស្រែប្រាំងនៅកំពង់យោល និងនៅព្រៃម្រះស្រុកក្រោម រួចបន្តទៅពង្រាបដី នៅម្នៀក។

នៅការដ្ឋានការងារ សារិន ត្រូវក្រោកតាំងពីម៉ោង៤ព្រឹក ដើម្បីទៅធ្វើការងាររហូតដល់ម៉ោងបាយថ្ងៃត្រង់។ នៅពេលដែលមានជំងឺ សារិន អាចសុំប្រធានកងសម្រាកកោសខ្យល់មួយព្រឹក បន្ទាប់មកទៅធ្វើការងារធម្មតា។ ចំពោះការងាររែកដី អង្គការបែងចែកមនុស្ស៣នាក់ឲ្យធ្វើការក្នុងមួយក្រុម ដើម្បីរែកដីប្រវែង៣ម៉ែត្រគូប បើធ្វើរួចទើបអាចមកហូបបាយបាន។ ចំណែកការហូបអាហារវិញ ក្នុងមួយក្រុម៣ ទៅ៤នាក់ អង្គការចែកអង្ករពីរកំប៉ុងសម្រាប់ដាំបាយហូប ខុសពីឃុំដទៃទៀតដែល សារិន បានឮមកថាប្រជាជនត្រូវហូបបបរជាញឹកញាប់។

នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ នៅពេលដែលមានទឹកជំនន់ខ្លាំង អង្គការបានជម្លៀស សារិន ទៅរស់នៅតំបន់ភ្នំ។ សារិន និងអ្នកដទៃទៀត ត្រូវស្ពាយសាក់កាដូរ(សម្ពាយ)មួយជាមួយអង្ករកន្លះទៃ ដើរឡើងភ្នំមួយរហូតទៅដល់ភ្នំអន្លង់ភ្ញៀវ។ សារិន រស់នៅលើភ្នំ រហូតដល់មានយន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែក និងរំដោះប្រជាជនចេញមក។

បន្ទាប់ពីរំដោះបានរយៈពេលមួយឆ្នាំ ឪពុកម្ដាយរបស់ សារិន បានរៀបចំឲ្យគាត់រៀបការ និងប្រកបរបរធ្វើស្រែ។ បន្ទាប់ពីរៀបការរួច សារិន ដឹងថាមានសាលារៀន ប៉ុន្តែដោយសារតែគាត់មានកូនរួច ទើបគាត់មានការសោកស្ដាយដែលមិនបានរៀនសូត្របន្តដូចអ្នកដទៃ។

អត្ថបទដោយ៖ ភា រស្មី 

សម្ភាសដោយ៖ មឿន ហាច ថ្ងៃទី០៨ ខែសីហា ២០២១